Arch Enemy'nin insanlara tanıtılması -özellikle erkekler arasında- "Abi bir karı var, sarışın, taş gibi fiziği var ve hayvancıl böğürüyor... bir eöğğğğğğğ yapıyor ben anında eriyorum" şeklindedir. Ben de Arch Enemy'ye o tanımdan sonra merak sardım. O merakla bir gaz bir gaz... Kendimi bir anda Hammer Müzik'te çalışan çok sevgili Alper'e "Arch Enemy'nin hangi albümleri var hacı?" sorusunu sorarken buldum ki o anda Alper'in kaderimi değiştirecek cevabı geldi. "Anthems Of Rebellion var abi. Tam arşivlik..." "İyi öyle olsun bakalım..."
Albümün kapak tasarımı beni etkilemişti. Gerçekten de beğenmiştim tasarımı. Sırada albümün cd player'da dönme aşaması vardı ki bir albümü ilk dinleme safhaları en sancılı safhalardır benim için. Ama albüm bir içim suydu.(Yoksa bir içimlik su olan sarışın hatun, brutal vokalin prensesi Angela Gossow muydu?)
Bir iki kez dinledikten sonra albüme ısınma safhası başladı ve ezber safhasıyla beraber albüm rafın demirbaşları arasındaki yerini aldı.
Albümdeki şarkıların sıralanışı son derece güzel yapılmış. Sürekli olarak cıncıntıstıs öaargh ile kafa şişirmemişler. Tam yerine koyulan duraklama noktaları var albümde. Bu iki duraklama noktası "Marching On A Dead End Road" ve "Anthem".
Marching On A Dead End Road hoş bir akustik parça ve şarkının sonlarına doğru albümdeki "Dead Eyes See No Future"ın notalarının akustik olarak çalması insanı derinden etkiliyor...
Diğer durak parçası Anthem'de ise tam bir marş havası seziliyor. Şarkının Arch Enemy Marşı olmasıyla ilgili bir hikayesi var mı bilinmez ama bence Arch Enemy marşı için uygun iki parçadan biri. (Diğeri ise Stigmata...)
Asıl parçalara bakacak olursak Tear Down The Walls isimli bir introdan sonra başlayan ilk üç parça tam lokomotif parça ayarında.
Silent Wars insanı adeta kendinden geçiriyor. Kafa sallamadan durmak mümkün değil bu parçada. Boyundaki kasları harekete geçiriyorsunuz bir içgüdüyle. Hemen ardından patlatılan We Will Rise, Silent Wars'a göre daha ağır bir parça. Ama nakarattan önceki bridgeleriyle olsun, verselerdeki klavye katıklı ritmleriyle olsun, insanın Arch Enemy'ye ısınmasını sağlıyor. Bu şarkının en güzel yanlarından biri de şarkının sonunda giren sololar. Dead Eyes See No Future'da tekrar eski süratine kavuşuyor grup. Albümün en etkileyici rifflerine sahip şarkı. Şarkının sonlarına doğru başlayan duraklama ile insan daha da etkilenmeye başlıyor, davul ritmlerinin ordu trampetlerine benzer şekilde devam etmesi, araya klavyenin de karışması kendinden geçiriyor insanı bir kez daha. Sonra tekrar Angela Gossow(Diva Satanica)'nın sesinin yükselmesiyle tekrar albümün sizi soktuğu moda giriyorsunuz.
Bu üç parçadan sonra eski modunuza giremiyorsunuz belki ama kafa sallama içgüdüsüne sebep olan hormonların salgılanması devam ediyor vücudunuzda.
10 numaradaki parça ise Arch Enemy soundunda başlıyor ama nakaratlara gelince biraz afallıyorsunuz. Çünkü nakaratlarda clean vokaller var ama bu vokaller Diva Satanica'ya ait değil. Ama clean vokaller şarkıya yumuşaklık katmıyor. Yine tam gaz devam ediyorsunuz şarkıya...
Albümün söz ve müzikleri grubun gitarlarını üstlenen Christopher Amott ve Michael Amott'a ait. Davul ritmleri ve atakları, gitarlar ve baslar arasında tam bir takım çalışması var. Sözlerin sahibi Amott kardeşlerse söz yazmadaki yeteneklerini bir çok kez olduğu gibi yine güzelce sergilemişler. Arch Enemy'nin karşı tavrı, asi tavrı bu albümde de var her albümde olduğu gibi. Dinlenmesi gereken bir albüm, "Tam arşivlik..."
Arch Enemy:
Sharlee D'Angelo:baslar
Angela Gossow:vokaller
Christopher Amott:gitarlar
Michael Amott:gitarlar
Daniel Erlandsson:davullar
Kadro ile ilgili not: Amott kardeşlerin tam bir ritm-lead ayrımı yok. Farklı şarkılarda farklı çalabiliyorlar.
Anthems Of Rebellion:
1-Tear Down The Walls(intro)
2-Silent Wars
3-We Will Rise
4-Dead Eyes See No Future
5-Instinct
6-Leader Of The Rats
7-Exist To Exist
8-Marching On A Dead End Road
9-Despicable Heroes
10-End Of The Line
11-Dehumanization
12-Anthem
13-Saints And Sinners
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder