Çok özledim be, ama bu sefer evimi değil.

http://www.youtube.com/watch?v=LlKfOMPXess&feature=BFa&list=PL3AF68D243F3C6728
Şunu dinleyerek yazdım.

Yalnız yaşamak? Uzun zamandır hayalimdi. Hala da keyif alıyorum yalnız yaşamaktan.
Ancak zamanında sahiplendiğim, Labrador kırması Bourbon'umu özledim ben be. Videolarını mı izlemiyorum, fotoğraflarına mı bakmıyorum; rüyamda mı görmüyorum...
Ulan Bourbon, şartlar şu andaki gibi olsaydı, gerek maddi; gerek manevi; hayatta vermezdim seni be deli oğlan.
Bokun içinde yüzdüğüm zamanlarda yanımdaydın, dibi gördüğüm zamanlarda kucağımda uyurdun, odamda uyumana izin verdiğim zamanlarda sabah yalayarak uyandırırdın beni be evlat... Sonra yetmedi işte. Yetiremedim. Ne vaktimi, ne de paramı... Ne sabahları seni dışarı çıkarabiliyordum, ne de sana bir bahçe sağlayabiliyordum. Maman, aşın; belimi kırma noktasına gelmişti. Olmayacaktı belli... Ve ben burada yaşamayacağıma yemin etmiştim. Hala da yeminliyim, ancak çok istesem olurdu belki, seni de gittiğim yere götürebilirdim belki.
Derler ya, kediler nankör olur; aslında nankör olan sadece kediler değil, aynı zamanda insanlardır. Çünkü sizin en ufak bir tersinizde, kaçar giderler; köpekler ise, -anlatılmaz yaşanır- fakat ne yaparsanız yapın, sizin yanınızdadır.
Ve Bourbon, herhangi birinizin görebileceği en hasta köpekti. Psikolojik problemleri vardı, dominant karakterliydi ve benim gibiydi; egoist... Eve kim gelirse gelsin, kuyruğunu sallayarak yanımda durur, beklediğim bir arkadaşım da olsa, servisçi eleman da olsa; yapışıverirdi yakasına kendi çapında beni koruduğunu düşünerek. Birlikte Ali'nin Meyhaneye mi gitmemiştik, Mecidiyeköy'ün altını üstüne mi getirmemiştik; çapkınlığa mı çıkmamıştık. Şımarık piçin tekiydin de, benim kanımdın ulan. Umarım şu anda Beykoz'da rahatsındır, yoksa gelir yakarım Beykoz'u baştan sona... Hele bu dubleden sonra iki tane daha çaksam, şimdi bile gelir kaçırıveririm seni delioğlan. Belki beni hatırlamazsın başlangıçta gerçi... Sonra zorlarız şartlarımızı belki tekrardan, kim bilir...